Het lot bracht hen eindelijk samen

Het lot bracht hen eindelijk samen
July 12th, 2010

Het lot bracht hen eindelijk samen


Ze was een mooie meid, prachtige lange haren, golvend over haar schouders, lonkende zwoele ogen en teveel van alles waar een ander jaloers op had kunnen zijn.

Vooral vrouwen.

Maar hiervan was zij zich niet bewust, het deed ook niet terzake.

Ze was zeer gevoelig en wist soms dingen die niemand kon weten, heldervoelend noemde men dit ook wel.

Ze was vrolijk, en opgewekt, positief en kon overal wel plezier om hebben gewoonweg een prettig mens.

Op een dag kwam ze hem tegen, gewoon zomaar op straat. Daar liep hij dan. De man van haar dromen. Wat was hij mooi, en echt mooi nee dat niet.

Maar in haar ogen wel, hij leek een gevallen engel zomaar, daar, wandelend op straat. Prachtige handen had hij dat zag ze wel.

En zijn ogen, dromerig in de verte leek hij niets te zien, ook haar niet.

Of toch wel? Ja hij ving haar blik en keek haar intens aan. De grond zakte even weg onder haar voeten, die diepte had zij nooit eerder gezien, bij niemand niet.

Haar hart klopte in haar keel, haar mond werd droog en ze slikte. Hij bleef kijken, ze keek weg en weer op….oh ja..hij was het.

Hij was …ze snapte het niet, het waarom oid, dit had ze nooit eerder ervaren. Het was een teken maar van wat?

Hij keek weer weg en liep door, haar achterlatend, maar dacht zij, als hij weg liep zou ze het nooit weten!

Ze achtervolgde hem onopvallend. Hij zag haar niet gelukkig, zo dacht zij. Hij zag haar wel degelijk. Vond haar ook wel mooi ergens, maar iets in hem…

hield hem tegen om haar aan te spreken wat dat was wist hij niet.Hij voelde een enorme aantrekkingskracht, maar wilde er niets mee.

Niks voor hem nml. Hij wilde zichzelf blijven en zijn, en geen poeha meer, dat had hij al lang gehad die tijd.

Hij liep naar zijn huis, pakte de sleutel die hij weer eens liet vallen, echt iets voor hem.

Hij liet altijd van alles vallen nml.

Opende zijn deur en keek achterom, ja, daar stond ze met haar wonderlijke ogen op een afstand naar hem te kijken.

De rillingen liepen hem over zijn rug. Wat dat nu toch was?

Geen idee, hoofdschuddend liep hij zijn huis binnen, keek even later door het raam en zag dat zij verdwenen was.

Zij liep met haar hoofd in de wolken terug naar huis.

Wat ze had wist ze niet maar ze was helemaal van slag. Misschien was hij wel iemand die ze herkende onbewust uit een vorig leven.

Ze droomde maar voort, en kon hem niet meer uit haar hoofd zetten.

Ze dacht aan hem elke dag, ze hield van hem, het sloeg nergens op ze wist het.

Vaak ging ze langs zijn huis, en zag zijn licht branden, haar hart voelde zo warm als ze aan hem dacht, ze werd blij door hem vooral als ze hem even kon zien.

Ze kon het niet laten, ze leek wel een stalkster maar dat was het niet.

Nee zo was zij niet nml, maar dat iets dat tussen hen was, maakte alles bizar en wonderlijk.

Op een dag trok ze de stoute schoenen aan en stuurde ze hem een brief.

Hoe mooi ze hem wel niet vond. En hij was echt niet een geweldig knap man ofzo maar zij vond dat wel.

Hij was in één woord geweldig.

En ze kwam hem eens tegen in de supermarkt, idolaat liep ze achter hem aan met haar winkelwagentje en botst zomaar tegen hem op.

Hij glimlachte naar haar, hij wist wie ze was.

Haar hart stond even stil die dag.

Een seconde maar, maar toch!

En ze stuurde weer een brief, en toen ze hem weer tegen kwam op straat, lachte hij naar haar.

Ja hij vond het wel wat hebben blijkbaar?

Het werd een spel….zij schreef, hij lachte.

Het had wel wat… en zo ging het door, ze schreef en schreef, ze leek wel een sheherazade voor hem en hij las.

Dagelijks las hij, ja want ze schreef al dagelijks haar brieven naar hem.

Hij werd het zat, had een vriendin, en op een dag kwam hij haar tegen met zijn nieuwe vriendin aan de arm, hij zag de gekwetste blik in haar ogen.

Hij lachte niet naar haar, zond een waarschuwende blik naar haar en toch…

ze kon het niet langer laten.

Gewoon even een…stukje schrijven aan hem.

Gelijk een voorspel maar op wat wist zij niet.

Op een nacht werd ze wakker en hoorde een kat mauwen bij het raam.

Ze schrok en ging rechtop zitten, de kat mauwde een naam!!!!

Ja zeker een naam…dit kon niet waar zijn, maar het was echt zo, ze kneep zichzelf in de armen, was ze nu wakker dit was toch niet meer normaal!!!!!!!

Geschokt stond ze op en nerveus liep ze naar de badkamer…

Waste haar gezicht met ijskoud water! Ja ze was echt wakker ze wist het zeker.

Ze ging weer terug naar haar slaapkamer..en ja hoor weer die kat die zijn naam mauwde, dit was absurd dit bestond toch niet??????

Angstig keek ze om haar heen, wat was dit, dit was eng!

Misschien hoorde hij bij haar? Misschien was dit een teken van boven?

Ze wist het niet meer ze wist wel dat dit ongezond was, dat dit niet normaal was en dat zij eigenlijk nooit zo zou zijn!

Hoe kwam zij dan zover?

Hoe was dit zover gekomen toch allemaal?

Maar ze voelde dat ze dit moest doen. Waarom wist zij niet maar ze moest.

Op een dag toen ze weer eens een brief had gestuurd en had verteld over de kat, kwam ze hem tegen, haar maag kromp ineen…

Vol haat keek hij haar aan, wie was zij nu eigenlijk om hem zo in de zeik te nemen! De Bitch!

Ja hij kreeg er schoon genoeg van, hij was het zat dat gewouwel!

Bah wat irritant zijn nieuwe vriendin was vertrokken toen ze de brieven had gevonden van haar, hij wist niet eens haar naam!

Wat zullen we nou krijgen!!!!

Maar hij was zijn vriendin kwijt en hij vond haar nog wel zo leuk!

En dat geleuter over een kat! Schei toch uit nonsens! Dat wijf was goed gestoord!

En dat zag je wel aan al die brieven die ze hem stuurde, vorige levens donder toch op!

Daar had hij echt geen zin in!

Enkele weken liet ze niets meer horen, geen brief die in zijn bus viel, maar toen weer…en weer.

Ze kon er niets aan doen, hij was het gewoon maar wat dat wist ze niet.

Ze ging maar af op haar gevoel.

Misschien dat dat heldervoelende in haar, haar iets duidelijk wilde maken?

Ze begreep zichzelf totaal niet meer, nooit was zij zo. Maar iets in haar dreef haar in zijn richting.

Waarom nu toch?

Na jaren schreef hij haar terug, ze moest eens ophouden met stalken, maar zo schreef ze terug dat het dat niet was!

Ze had gewoon goede bedoelingen enzo en..ze snapte het zelf immers ook niet?

En toen, hij belde haar, wow wat een stem had hij, zwijmelend achter de hoorn luisterde ze naar zijn stem.

Hij was aardig, gelukkig maar, dacht zij.

En hij schreef haar soms terug, alsof hij toch, maar nee dat wilde hij toch niet.

Geen contact, kom….nee dat wilde hij niet toch?

Of toch wel?

Ze reed vaak langs zijn huis, het voelde zo fijn als ze langs zijn huis reed, als het licht daar aangaf dat hij er was, hij leefde, hij was!

Ja, dan was ze even weer heel erg gelukkig te weten dat er zo een fijn mens op aarde leefde.

Maar de dag kwam dat het lot tussen beide kwam, maar beiden wist dit niet.

Hij was boos, zijn dag was stukgelopen op enkele zaken, en zij nietsvermoedend en liefjes zat in haar autootje langs de kade te kijken of zijn licht wel brandde…

en

die avond gebeurde het, hij kwam zijn deur uit en liep naar haar toe.

Hij was het zo spuugzat!

Maar zij zag enkel liefde in zijn ogen in zijn wezen en zijn energie, ze opende de deur van haar auto en stapte snel uit.

Hij keek ook zo dubbel of was hij nu eenmaal een sensueel wezen dat die uitstraling had, dat kon ook toch?

Maar verwachtingsvol keek ze hem aan want nu ging het komen…het moment waarop haar gevoel haar had gewezen en ook die zwarte kat voor het raam snachts.

Ze opende haar hartchakra totaal voor hem, en hij even in de war liep op haar af.

En duwde uit alle macht tegen haar aan, weg weg!

WEG!!!!!!!

En ze vielen samen in de gracht, ijskoud water greep hen vast, en hij greep haar vast om haar blanke keel. Hij kneep erin.

Hij was zo boos op die dag en op haar en dat nooit meer rust hebben.

Hij kneep en kneep en keek in haar mooie ogen.

Langzaam gleed ze weg, in de diepte die hemel heet, en hij zag het aan, haar lippen die uiteen weken, haar ogen die langzaam dichtvielen gelijk vlindervleugels,

Mijn god hij had al die tijd van haar gehouden, hij had van haar gehouden maar wist het niet.

En uit alle macht wilde hij haar terug halen uit de dood die hij veroorzaakt had.

Hij kuste wild haar koude lippen.

Zijn hart kreet het uit, NEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!

Zo diep en intens die pijn was, had hij nooit willen geloven in echte liefde daarom was hij haar ontlopen en nu was het te laat wat had hij gedaan?

Was dit het lot.

En in haar laatste smachtende blik had hij het gezien, het weten opeens het besef waarom het lot hen samen had gebracht.

En in zijn borst ontstond een pijn die zo intens was en in zijn armen lag zij, eindelijk samen in het ijskoude water.

En de sneeuw dwarrelde uit de hemel toen hij een laatste steek ervoer in zijn borst en zijn hart het begaf van spijt en liefde die hij altijd gezocht had maar nooit had gevonden, na al die jaren had hij niet begrepen dat zij het was…

langzaam loste hij op, in de hemelse sferen waarzij wachtte op hem

vol liefde en begrip zoals al die jaren.

Waarop zij vergeefs op hem had gewacht.

Langs de kade liep een zwarte kat te miauwen.

Met zijn zwarte voetjes in de koude kille sneeuw en in de gracht dreven twee mensen innig verstrengeld, dood, hemels…het lot had hen eindelijk samen gebracht

Door Angelwings