De nacht verscheen

De nacht verscheen
July 12th, 2010



De nacht verscheen,

de maan verduisterde, en de deur ging open. Hij kwam binnen, een windvlaag meenemend. Kil, ik rilde onwillekeurig.

Je bent er weer, fluisterde ik. Een streling langs mijn gezicht was zijn antwoord. Ik stak een kaars aan, voor mij op mijn pc. In concentratie, hoorde ik zijn stem, er kwam weer een verhaal.

Ik ben benieuwd zei ik. Hopenlijk beter dan de vorige keer, hij glimlachte en zei wacht maar af jij.

~*~

Ze was al jaren alleen, weduwe Roos Martens, toch nog in de bloei van haar leven, met haar blozende wangen en haar mooie blauwe ogen.

Wat mollig inmiddels, maar toch was haar leven nog lang niet voorbij. Doch het vinden van een man viel niet mee op haar leeftijd.

En ok ze had inmiddels genoeg aanzoeken gehad, zeker wel. Maar niet één die het haalde bij haar Kees, niemand die ook maar een tikkeltje op hem leek.

Zelfs geen fractie, en dat vond ze nu juist zo belangrijk. Ze miste hem vreselijk nml. Zonder hem was alles zo zinloos leek het wel.

En ze deed haar dingen wel, hield het huis aan kant, ging naar uitnodigingen toe van vriendinnen, samen winkelen vond ze ook erg gezellig maar toch. Soms een arm om je schouder was toch zo fijn.

Liefde maakte zoveel goed in het leven, waarom moest haar dit toch overkomen? Ze wist het niet, begreep het ook niet.

Zonder haar man, ach…

Het gemis werd zelfs niet minder maar alleen maar erger, en als ze sávonds bij haar tv zat, dan soms als ze bijna indommelde dan leek het net of Kees weer even naast haar zat en zijn arm om haar schouder sloeg, en zijn ene been over de hare legde, net als toen. Maar vaak schoot ze weer terug in de werkelijke wereld en dan, ja dan miste ze hem nog meer dan ervoor.

Ze ging naar bed, alleen, in die slaapkamer en dan huilde ze zichzelf vaak in slaap. Zo zonder Kees, met een arm om haar schouder om haar te troosten. Het viel werkelijk niet mee.

Op een dag ging ze naar een medium, om te vragen of zij misschien iets kon vertellen over haar man Kees.

Aangekomen bij de dame met de grote glittercape om en met een grote glazen bol voor haar op tafel, schoot ze dan toch vol. Of ze iets door kon krijgen van Kees haar man?

Het medium deed enorm haar best, maar het leek werkelijk nergens naar, waar sloeg het op wat ze allemaal zei? Wat een oplichtster moest dat wel niet zijn?

Boos verliet zij het medium na een uur, ondanks dat ze wel betaalde maar niet tevreden was. En onderweg naar de bus, liep er opeens een man naast haar, hij zag er leuk uit, op zijn hoofd een gleufhoed, en net in het pak.

Hij stelde zich aan haar voor, vriendelijk pratend gingen ze in de bus zitten, hij moest toevallig ook die kant op nml.

Gezellig kletsend in de bus over van alles en nog wat, viel het haar wel op dat mensen vreemd naar hen keken. En hij zag er misschien wat oudbollig oud qua kleding maar het was toch zo’n charmante man!

Ze was helemaal in de wolken, want hij had best veel weg van haar Kees. Toen ze uitstapten, vroeg ze of hij misschien zin had in een bakje, en dat vond hij prima.

Gezellig pratend kwamen ze aan bij haar huis, en ze stak de sleutel in het slot. En terwijl ze zich omdraaide om de deur te openen, voelde ze ineens dat hij weg was, en ze draaide zich om en waarempel hij was er niet meer.

Roos keek verbaast om haar heen en snapte niet waar hij gebleven was. Ze liep de tuin in om te zien of hij misschien daar ergens…maar nee daar was hij ook niet.

Bevreemd ging ze haar huis binnen en maakte een sterke bak koffie, wat een vreemde belevenis was dit zeg? Vond ze eindelijk eens een echt leuke man en hij was zomaar ineens vertrokken. Zonder iets te zeggen?

Onbegrijpelijk,… schudde ze haar blonde hoofd, waarbij haar krullen heen en weer schudden. Jammer, moest haar weer overkomen.

Die avond toen ze ging slapen, hoorde ze de voordeur open en dichtgaan, ze schrok, maar er was niets te zien. Toen ze in haar bed lag, hoorde ze de slaapkamerdeur opengaan, maar weer was er niemand. Roos lag rillend van angst in haar bed. Ze liet het beddelampje maar aan die nacht, bah wat een nare belevenissen toch zo. Eerst die man die opeens verdwenen was en nu dit.

Roos viel niet prettig in slaap die nacht, woelend lag ze in haar bed. Om het uur wel even wakker. Tegen de morgen toen het al begon te schemeren, ontwaakte ze uit een verwarrende slaap en voelde hoe er iemand tegen haar aan ging liggen. Met een kreet draaide Roos zich om in bed maar zag niemand? Hhooe, hoe kan dit nou, stamelde ze. Angstig keek ze naast haar in bed, maar er was echt niets en toch voelde ze een warm lijf tegen haar aan, ze voelde, en ja, echt het was een lichaam van iets of iemand. Ben je onzichtbaar, vroeg Roos ongelovig. Ze bevoelde het gezicht, en voelde stoppels op zijn wangen, en een neus en een mond en zijn glimlach.

Ze gleed omlaag met haar handen, langs zijn hals, zijn borst, en voelde borstharen zowaar!

Lichtelijk hijgend ging de weduw Roos verder met haar zoektocht, en onder de dekens raakte zij zijn mannelijkheid aan die toch stevig rechtop stond. Zowaar, dit was een schok voor Roos, maar ach?

Hoeee K kann dit nou, stamelde Roos weer en een mannenstem antwoorde, dat hij de geest was die zij smiddags gesproken had.

De man met de hoed? Vroeg Roos ongelovig… Ja die ben ik lachte de stem. Oh…zei Roos ademloos,…Je zocht een man, en aangezien je hem niet kon vinden? En ik vond je zo mooi toen ik je daar zag, bij het medium.

Oohh…verzuchtte Roos. Ze schoof wat heen en weer in het bed. En nu ga je hier blijven? Jazeker, zei de mannenstem, ik blijf bij jou Roosje. Ik laat je niet alleen.

Roos giegelde toen hij haar borst omvatte, wat ongemakkelijk schoof ze achterover. En nu eh, kunnen wij de liefde ook bedrijven, vroeg Roos verlegen. Ja zeker dat ga ik ook doen Roosje lief.

Roos giegelde weer, tegen haar onzichtbare nieuwe vriend, dit was best wel spannend vond ze. Waarom kan ik je niet zien? Dan moet je het licht uit doen Roos, dan zie je mij wel.

En Roos knipte hierop razendsnel het bedlampje uit. En in een wazig geheel zag zij hem liggen, met zijn mooie glimlach, haar hart bonkte in haar lijf.

Ow zei ze ademloos, en likte langs haar volle lippen, en nu…eh..

Hij kwam bovenop haar liggen…

Roos was niet langer alleen, maar de buren tikten tegen hun voorhoofd als ze Roos in haar kamer geanimeerd zagen praten tegen iemand, maar er was niemand te zien. Ze had ze allemaal vast niet meer op een rijtje zei men.

Maar wij weten wel beter…

~*~

Glimlachend kijk ik op van het verhaal, bedankt zeg ik, deze is leuker.

Het is wel goed antwoord, de geest. Vlinderlicht voel ik een kus op mijn wang, de deur gaat weer open en dicht, tot een volgend keer fluisterd hij, voor weer een nieuw verhaaltje.

Ik blaas de kaars uit.

AngelWings