Zo lelijk…

Zo lelijk…
July 12th, 2010


Zo lelijk…

Mijn God wat was zij lelijk, dacht hij, verschrikt keek hij naar haar, daar op dat perron, met haar rode roosje op haar jas. Ze hadden hier afgesproken, na jaren chatten online. Moest het er dan uiteindelijk maar eens van komen. Ze wisten alles toch al van elkaar. En op foto’s had ze er werkelijk uitgezien als een lekker ding. Hij had menig uurtje met een rol pleepapier achter zijn pc zijn ding gedaan met haar foto als bureaublad. Ja, ongelooflijk toch hoe lelijk ze nu dan toch was. En dan te bedenken dat zij hem eerst niet zag zitten en hij erop aandrong om…Roderick zuchte eens diep. Een diepe denkrimpel sierde zijn hoge voorhoofd, en een misnoegde trek zijn sensuele mond.
Hoe was het toch mogelijk, was zij echt? Hij kon het zich bijna niet voorstellen, al 5 jaar chatten zij, avond aan avond, nacht aan nacht, dag na dag….dit kon toch niet waar zijn?
Hij had echt liefde gevoelt voor haar, hij wist het toch heel zeker? Toch?
Of toch niet? Mijn God wat was ze toch lelijk…Roderick dook weg achter een bloemenstal, en keek stiekem om de hoek naar de vrouw die daar stond te wachten op hem notabene. Mijn God…dacht hij weer…hoe is het toch mogelijk? Verbaast schudde hij zijn hoofd, zijn donkere lokken vielen voor zijn mooie ogen, alles had hij haar verteld, echt alles!
Nogmaals keek hij naar haar, en ze keek heel even maar zijn kant op. Heel even maar, snel dook Roderick weg achter de bloemenstal en voelde zich als een betrapte kleine jongen.
Wat moest hij nu doen? Hij kon naar huis gaan en haar blokken op zijn msn?
Het was een optie natuurlijk, maar goed dat was ook niet fair na 5 jaar chatten natuurlijk.
Roderick dacht aan de uren waarin zij samen gelachen hadden vanachter hun pc, een schallende lach, om onzinnige verhalen, ja hij dacht altijd dat ze geweldig bij elkaar zouden passen, zij ook trouwens?!
Hoe was dit toch mogelijk, ze leek totaal niet op de foto’s die hij van haar had gezien?
Roderick voelde zich behoorlijk genaaid daar zo achter die bloemenstal op het station.
Met weemoed dacht hij terug aan de uren online waarin een van beiden hun verdriet hadden geuit bij elkaar, ach, dat bood troost in die dagen. Hij had hemeltje lief zelfs online herinningen …
En ok hij was een lekker ding, kon best vrouwen zat krijgen, maar die wilde hij niet! Hij wilde een speciaal persoon, niet zomaar iemand. Nee hij had gewacht op haar.
Omdat hij nieuwsgierig was naar haar, hoe ze was, of ze in het echt ook zo was als…maar toch niet zo?
Nee, in vredesnaam toch niet zo? Roderick kreeg de neiging om een flinke sprint te pakken, er vandoor te gaan en alles te vergeten van de afgelopen 5 jaren..waarin zij lief en leed deelden…
Het was toch te absurd voor woorden dit? Hij zou nooit van zijn leven vallen op zo eentje, never…
Wat moest hij toch doen? Vol schaamte voelde hij de 2 condooms in zijn kontzak branden, wat had hem bezield te denken dat hij met haar?
Het zweet gutste Roderick van zijn voorhoofd, wat moest hij nu toch doen?
Plotseling voelde hij een tikje op zijn schouder, verschrikt draaide hij zich om en daar stond ze, een mager vrouwtje, een flinke beugel in de mond, met veels te grote tanden. En haar ogen, flets nietszeggend, saai, niks bijzonders aan te zien. En pfff…Roderick kon bijna wel janken van frustratie…wat moest hij nu toch doen, had hij die roos maar van zijn jas gerukt!!! Maar nee dat was hij vergeten in alle consternatie. En nu had ze hem herkend! In vredesnaam wat moest hij toch doen.
Valt het tegen Roderick, fluisterde ze zachtjes, en ze keek hem begripvol aan. Zachtjes streelde ze even over zijn arm. Ze had wel een mooie stem, heel zacht en lief, vond hij. Ja dat dan weer wel. Roderick zuchtte en zei dat het hem erg tegenviel. Je ziet er zo anders uit dan op je foto’s verweet hij haar, terwijl de tranen in haar fletse kijkers stroomden, begon er een schuldgevoel te knagen bij hem. Sorry, echt het spijt me maar? Ik zou nooit op je vallen eigenlijk? Zag hij nu werkelijk een snottebel uit haar neus komen? Nee, zeg me dat het niet waar is, dacht hij. Vol weerzien keek hij ernaar, een dunne slijmerige draad kroop langzaam uit een neusgat. Nou kom we gaan even wat drinken hier in het restaurantje zei Roderick en klopte haar op de magere schouders. Kom maar mee, hij loodste haar zo goed als het ging tussen taxi’s en bussen door, en hield de deur voor haar open, bij het restaurant. Hij rook haar haren, best lekker wel, ze rook naar frisse weiden, en de zon. Zij, Lies, kon niets meer uitbrengen, ze snikte het uit van ellende, had ze hiervoor 3 uur in de trein gezeten? En 5 jaar gechat met iemand die ze dacht te kunnen vertrouwen, waarvan ze dacht hem te kennen? Had ze voor hem haar laatste geld uitgegeven, aan een ondeugende lingerieset die ze nu droeg onder haar lange jas? Ja het was koud geweest! Ook in de trein was het berekoud geweest, maar dat had ze er voor over gehad. Viel ze dan zo tegen? Ze veegde verwoed haar snottebel weg, die ellendig traag zijn weg vond over haar bovenlip. Ze zou vannacht nog wel bij hem blijven logeren hadden ze afgesproken! Wat moest ze nu, 3 uur terug met de trein terwijl ze er net was? Oh geen denken aan, dacht Lies…no way!
Nu zou ze hem krijgen ook! Hij wilde haar toch zo graag? Nou…Roderick voelde zich enkel enorm schuldig en stom, hoe had hij zo stom kunnen zijn? Maar ja het was nu eenmaal zo gebeurd.
Even later gingen ze naar zijn flatje, ze moest dan toch maar blijven slapen, hij zou wel op de bank gaan zei hij gul.
Lies knikte stilletjes, ze knikkerde haar tassen op de grond in het halletje, en hoorde een geluid alsof er, och ja ze had een fles dure Wisky meegenomen, hele sterke, gekregen nog voor haar verjaardag van haar oom uit Rusland. Hij had toen gezegd, voor speciale gelegenheden Lies! Niet eerder openen hoor!
Lies pakte de fles en gaf deze aan hem, Roderick, ondertussen streelde ze even zijn vingers, die haar raakten terwijl hij de fles aan nam van haar koude kille handjes.
Wat was ze koud dacht hij, en wat keek ze zielig. Je mag je jas wel uitdoen zei hij.
Nog niet schudde Lies van nee…
Ze ging op de bank zitten en pakte meteen het glas van hem aan met whiskey die hij geschonken had in kleine glazen. Zo dat verwarmde enorm. Lies keek hem vragend aan, mag ik er nog een ik heb het zo koud. Hij schonk nogmaals bij, ze zag er ook witjes uit. Geschokt natuurlijk. Roderick glimlachte mat. Het was flinke sterke drank, enorm sterk, Roderick schoot ervan in de lach. Ja zelfs dat. Hoe was het mogelijk, en Lies lachtte met hem mee. Samen rolden ze over de bank opeens van het lachen, tot ze beiden de tranen in de ogen kregen van al dat lachen samen.
Roderick deed een gezellig muziekje aan en Lies stak kaarjes aan, ze stonden nu eenmaal toch op tafel en waarom ook niet?
Ze begonnen te praten over alles waar ze het de afgelopen jaren over hadden gehad. Het werd toch nog best gezellig, en Lies zat nog steeds in haar jas inmiddels op de grond naast de bank. Doe je jas toch uit meid, lalde Roderick. Lies wilde dit niet, en Roderick greep de jas vast en knoopte hem snel los, Lies spartelde flink tegen maar, uiteindelijk won hij dit.
En daar lag ze, in haar jarretellen en doorzichtige slip en bh, wow, dit had Roderick niet verwacht wat had ze een prachtig lijf! Ongelooflijk en die tieten! Niet normaal meer zo mooi!
Roderick bedacht zich geen moment meer en sprong bovenop haar, ze zoenden dat het een lieve lust was, en lustig ontkwamen zij ook niet aan de rest, en toen de ochtendzon door de gordijnen scheen, lagen ze daar uitgeput samen op de grond, de fles leeg en de kaarsen opgebrand.
Wie had dat nu gedacht, glimlachte Roderick tevreden, wat was zij geweldig in bed! Of nu ja op de grond dan. Wie had dat nu gedacht?
Hij niet. Dat was een ding dat zeker was en nu ja, ze pasten goed bij elkaar, maar uiterlijk zei ook niet zoveel immers?
Een half jaar later gingen ze al samenwonen.
En ze leefden nog lang en gelukkig





AngelWings