Mijn tweelingziel, mijn spiegel

Mijn tweelingziel, mijn spiegel
26 februari 2011 at 5:21 pm (Het verhaal) (een tweelingziel is, mijn spiegel, Mijn tweelingziel, wat is een tweelingziel)

Een ontmoeting met een tweelingziel is
leren om onvoorwaardelijk lief te hebben
zonder verwachtingen, zonder de ander te beoordelen
en zonder de ander te willen sturen.

Ze werd gek van zichzelf. In haar hoofd draaide de langspeelplaat keer op keer: “als hij echt om me gaf dan nam hij contact met me op.” Ze wilde graag contact. Ze wilde weten waarom hij zo’n impact op haar had. Waarom ze hem na bijna negen jaar nog steeds niet kon vergeten?

Een half jaar geleden was hij vertrokken van haar eiland naar een nieuw leven zo’n 9.000km verwijderd van haar. In het begin was zijn weggaan een opluchting geweest. Eindelijk kon ze zich vrij verplaatsen zonder bang te zijn om hem weer tegen het lijf te lopen. Ze hoefde niet meer op te letten om op de ‘verkeerde’ plaats te zijn. Ze ervoer het als een enorme vrijheid. Eindelijk was het haar eiland en niet langer zijn eiland waar ze woonde.

Ze nam zich voor om zijn weggaan te gebruiken als definitief afscheid. Hij was weg. En zij was begonnen met een nieuw leven. Een leven zonder zijn aanwezigheid. Het zou makkelijker worden nu de dreiging weg was hem te ontmoeten.

Die vrijheid had zo’n drie maanden geduurd. Hij kwam voor een week terug naar haar eiland. En toevallig waren ze uitgenodigd op hetzelfde feest. Tijdens het feest had hij haar met rust gelaten. En hoewel ze wist waar hij zich elke minuut bevond – een gave die ze in de laatste jaren had ontwikkeld – had ze niet naar hem omgekeken. Hij was al weggegaan. Ze had nauwelijks tijd om diep en opgelucht adem te halen, toen hij zo maar opeens naast haar kwam zitten. Ze voelde zich verraden. Hij stelde haar de meest onnozele vraag. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren. Ze voelde zijn aanwezigheid weer haar leven binnen donderen. Er volgde een kort gesprekje, dat nergens toe leidde, tot hij op stond en weer uit de ruimte verdween. Maar zijn aanwezigheid bleef in haar. De wijze waarop hij haar had aangekeken en de wijze waarop hij haar hand had aangeraakt. Het had haar weer in een extase gebracht. Of ze dat nu wilde of niet. Ze was woedend. Hoe durfde hij, nadat hij alles had afgesloten? Wat wilde hij haar bewijzen? Dat ze een makkelijke prooi was voor hem? En waarom stelde hij zo’n onnozele en oppervlakkige vraag? Waarom kon hij niet gewoon vragen hoe het met haar ging?

Maanden later had ze hem een berichtje gestuurd en hem gevraagd hoe het met hem was. Hij had vlot geantwoord: “Goed, het regent minder.” Ze walgde van zijn antwoord. Ze wilde emoties en gevoelens horen – niet het weerbericht -. Maar emoties en gevoelens toonde hij nooit. Alles was altijd oppervlakkig. Ze wilde diepgang, maar ze kon niet anders dan toegeven dat zij net zo gesloten was als hij. Ze kon haar emoties en gevoelens ook niet aan hem tonen. Als hij aan haar zou vragen hoe het met haar ging, zou ze ook niet verder komen dan een opgewekt ‘goed’, terwijl ze hem eigenlijk zou willen vertellen hoe het echt met haar ging.

Ondanks zijn weggaan, draaiden ze rond in dezelfde cirkels die beiden niet konden verbreken.

© Koningin der Decadentie

http://hetverhaalvananna.wordpress.com/2011/02/26/mijn-tweelingziel-mijn-spiegel/