Laila ........

Laila
September 30th, 2010



De wind waait om het huis, de regen slaat tegen de ramen, het is donker buiten.

Een koude windvlaag en ik weet, hij is weer gekomen. Mijn vertel geest, met zijn bijzondere verhalen.

Ik zucht even, maar voel een liefdevolle streling over mijn rechterwang.

Ik fluister, hallo, je bent er weer?

Ja zegt hij ditmaal met een mooi verhaal.

Loopt het goed af? vraag ik. Schrijf maar, zegt hij…

En ik schrijf….

~*~

Op het zolderkamertje, zit Laila alleen, achter haar computer. Het is al laat.

Ze heeft net wat administratie gedaan voor haar man.
Ze moet wel, hij doet het niet, hij ontvangt alleen maar en zij lijkt wel zijn slavin.

Ze is zijn slavin!

Te jong getrouwd, het moest van haar ouders, ze ging speciaal naar Nederland, om met hem te trouwen. Ze kende hem niet, maar hij was heel erg rijk, zeiden haar ouders.

Vermoeid wreef ze over haar ogen, het enige dat zij deed was de hele dag het grote huis schoonhouden, wat niet meeviel, omdat zijn eisen erg hoog waren.

Als ze iets verkeerds deed kreeg ze een klap of een duw, en soms nog erger dan dat.

Dat hield haar in het gareel. Zo hoorde dat in haar thuisland, maar toen ze ging trouwen met deze man, die toch wel erg modern zou moeten zijn, had Laila nooit verwacht dat hij zo ouderwets was.

Gelukkig had ze nog geen kindje van hem gekregen, dat zou ze er niet bij kunnen verdragen, ze had al genoeg ellende en om haar kind dan ook nog te zien lijden?

Laila kende gelukkig enkele middeltjes uit haar thuisland, doorgegeven van grootmoeder tot moeder en dochter.

Nee, een kind van deze man, liever niet.

Hier op zolder voelde ze zich nog wel veilig, hier kwam hij niet graag.

Tenzij hij dat wilde van haar, dan wist hij haar overal te vinden.

Liefde kende ze niet. Nooit gehad en nooit ondervonden. Het leven was hard voor haar en saai. Ze zag niemand, had geen vrienden of familie om haar heen.

Als hij bezoek kreeg mocht ze er nooit bij zijn.

Hij was vreselijk bezitterig en andere mannen mochten haar niet zien.

Hij kon niet verdragen dat zij zich aan haar verlekkerden, dus zat ze in de keuken aan de keukentafel, of op de zolder achter haar pc.

Gisteren had hij haar weer genomen, zonder enig gevoel, ze was enkel zijn speelpop, ze lag dan heel passief onder hem tot hij kwam. Dan draaide hij zich van haar af en viel in slaap.

Vaak sliep ze heel slecht, hij snurkte nogal.

Ze was een bijzonder mooie vrouw, met gitzwarte lange glanzende haren. En amandelvormige lichtbruine ogen.

Ze was klein, en tenger, ze leek wel een sprookjesprinses zonder prins in haar leven.

Laila ging maar naar beneden, hij zou inmiddels wel in slaap zijn, het was al heel erg laat namelijk, en dan hoefde zij niet weer….

Zachtjes liep zij de trap af, en wilde naar de slaapkamer gaan, maar hij kwam net de douche uit. Met zijn handdoek om zijn schouders stond hij daar naakt en dampend voor haar.

Hij glimlachte naar haar, net op tijd…zei hij.

Hij pakte haar bij haar arm en trok haar tegen zijn behaarde borst.

Laila wilde dit niet langer ze duwde hem van haar af.

NEE riep ze uit, nu niet. Ik wil niet!

De klap kwam hard aan, haar wang zwol op en gloeide. Hij pakte haar bij haar keel en duwde haar voor zich uit, de slaapkamer in, op het bed en hij rukte wild haar kleding van haar af.

Ze sloeg hem terug, en weer sloeg hij haar, versuft liet ze het maar gebeuren allemaal.

Het had immers toch geen zin.

Midden in de nacht zat ze daar, huilend op de zolderkamer weg van die nare man. Alleen in het duister, alleen de pc gaf nog wat licht in het kamertje.

Haar ogen waren gezwollen evenzo haar gezicht.

Ze was zo moe van alles. Ze wilde zo niet verder meer…ze kon het ook niet!

Radeloos was ze, waar moest ze naartoe? Ze had geen keus, ze moest wel bij hem blijven, hij had haar paspoort in bezit,die zou ze nooit krijgen.
Hij was haar baas, zij zijn slavin.

En terug naar haar ouders kon ze nooit meer,als ze bij hem weg ging.

Met betraande ogen keek ze naar het beeldscherm, zag ze dat nu goed?

Op het beeldscherm zag ze het gezicht van een mooie man, hij glimlachte naar haar.

Laila wreef haar ogen uit, hoe kon dit nu?

Was er iets mis met haar?

Ze wreef zich nogmaals in haar ogen en keek weer, en ja heel wazig maar toch, zag ze daar een man in het beeldscherm verschijnen, hij werd steeds duidelijker.

Ze werd vast gek!

Ze slikte hoorbaar, wat is dit, mompelde ze.

Ik ben het, Laila! Zei hij zacht, alsof hij door een trechter sprak. Ik ben het, je prins.

Kom Laila kom bij mij!

Hij stak zijn hand uit naar haar, en zelfs door het beeldscherm heen, kwam de hand.

Laila keek aarzelend naar de hand, bang was zij niet. Nee totaal niet zelfs, dit was toch wat zij wilde?

Weg van hier?

Ze raakte de hand aan, en deze voelde warm en echt.

De man glimlachte in de pc,….kom bij mij Laila!

Kom!

Wie ben je dan? Hoe kan dit? Vroeg ze hem verbaast. Ik kom van Xantilowe, een planeet ver weg van jullie melkwegstelsel, wij hebben elkaar al eens eerder ontmoet in vorige levens Laila!

Ik volg je al een tijdje, ik vind het zo erg je te zien lijden, dit heb je niet verdiend!

Jij niet, je hebt zulke goede dingen gedaan altijd voor mensen en dieren in vorige levens.

Ik heb besloten je mee te nemen naar mijn planeet, maar dat kan alleen als je mij ook wilt.

Als je mij weer herkennen kunt, in je hart en je gevoel!

Kom probeer het je te herinneren.

Laila was in de war, ze herkende zijn gezicht wel, maar niet vanuit het nu, wel vanuit dromen bv, ja dat wel.

Vorige levens? Wat klonk dat vaag en vreemd, daarvan had ze wel eens gehoord en andere planeten>?
Bestonden die dan, kon je daar ook leven zoals op aarde?

Maar dan zie ik mijn ouders nooit meer terug, zei Laila.

Lieverd ik verzeker je als je bij deze man blijft jij je ouders ook nooit meer zult zien in dit leven, want dan leef je niet zo lang meer nml.

Kom met me mee, ik kan het kanaal niet te lang openhouden voor je.

Ik heb flink wat elexitrons bij elkaar gebracht om de tijdstunnel te creeeren.

Kom Laila!

Kom nu voor het te laat is smeekte hij.

Laila stak aarzelend haar hand weer uit naar de zijne en het voelde goed en vertrouwd, ja ik ga met je mee!

Glimlachend voelde ze hoe de wind langs haar huid streelde, hoe ze opgenomen werd in een draaikolk van liefde..

Op de zolderkamer stond een pc de hele nacht nog aan, toen de man de volgende morgen kwam kijken, zag hij een blue screen en een druppel bloed naast het toetsenbord.

Laila heeft hij nooit meer gezien.

AngelWings