SheHeraZaDe

SheHeraZaDe
July 19th, 2010



SheHeraZaDe
Duizend en één Nacht
Modern sprookje,…
De wind waait om mij heen, als in een cirkel, rondom mij, voel ik de kou dansend, alsof ik een kaars ben die uit kan gaan. Zomaar plotsklaps, zoals het leven is.
Plotselinge dingen..

Niets is zeker nml, niets, ook al denken wij van wel.

Om mijn mond speelt een glimlach…Fluisterend zeg ik…vraag ik:” Je bent er weer”?

Een koude streling langs mijn wang is mijn antwoord, al krijg ik geen antwoord. Mijn verteller komt vanavond snel, gehaast iets vertellen. De tijd gaat snel nml.

Het cybergebeuren kent vele gevaren, verslavingen ook. Velen zijn gekluisterd aan hun pc, het raam naar buiten toe, op elk moment van de dag, is daar die buitenwereld.

Dat ene raam dat alles opent in je wezen, je hart, en ook je ziel.

Zij zat daar, wachtend, op wat eigenlijk? Of beter gezegd wie?

Haar ziel was al verloren, vergeven aan een andere cyberling, zomaar plotsklaps had hij haar hart gevangen en wist het niet. En tevergeefs wachtte zij al jaren, op zijn wezen, zijn ziel die zich zou oprichten naar haar zonzijde, haar kracht, haar wezen, die zo smachtte haar deel te delen met het zijne.

Samen één worden, doch het mocht niet zo zijn.

Dagelijks keek ze rond online, zoekende naar zijn ziel en voelde weemoed.

Droefheid vervulde haar ziel. Haar weten, haar totale zijn.

Maar op een dag ervaart zij eenzelfde energie, eenzelfde geest, ergens daar in dat cyberland gebeuren.

Iemand die haar ziel bijna op dezelfde wijze weet te raken. Zoals de ander dat kon, zoals eigenlijk geen een dit kon. Maar deze keer wel, lichtelijk, wazig, vaag, in de verre verten.

Haar ziel antwoord, vermoeid in een stille hoop en weten.

Maar niets duidt hierop, niets om je aan vast te klampen. Om zeker te zijn, want niets is zeker nml.

Hij al helemaal niet, en toch….en toch.

Hij hield haar bezig, met zijn verhalen, gedachten, wetenswaardigheden en zij sprak haar taal, wie was deze ziel, zomaar ergens in het land. Online, elke avond, om te praten met haar?

Zij met hem? Ze voelden elkaar aan, wisten dingen zomaar opeens.
Gevoelens zo diep. En toch wantrouwen. Keer op keer overviel hen dit….wantrouwen.

Niet meer gelovend in een hoop voor een morgen…omdat ze bezig waren met gisteren.

Omdat alles in het leven, soms een mooie droom leek en toch zo teleurstellend afliep.

Voor zovelen op aarde verliep het leven zo.

De hoop als eerste, dan de wanhoop…dan de liefde, en de haat, hoewel haat een sterk woord is in deze.
Dan het geloof, dat al snel verviel in ongeloof en ook nu. Dat ongeloof, dat niet kunnen,…niet kunnen…willen? Nee het was geen willen, het was, zoals het was. Meer niet immers? En toch..

Die energie als in een soortgelijke cadans…omcirkelend, draaiend, wind en stormen, doorstaan.
Elke dag moest hij komen, om haar te spreken, tot slapeloosheid toe. En zij wachtte op hem, elke avond.

Zij riepen elkander toe van verre, zonder gebruik te maken van apparatuur van de moderne tijden. Dit was niet nodig nml. Zij wisten..voelden. En toch..die maar. Wat als, en wat als?
En dat ”wat ”daar zwegen beiden over. Als in een spiegelwezen, resoneerde alles op een natuurlijk ritme. De stilte die volgde op antwoorden die hadden moeten komen maar niet kwamen. Wie vergiste zich hier nu? Wie wist het niet, Hij of Zij?

Beiden wisten het niet, toch als een ziel roept en een ander antwoord, wil dit heel wat zeggen.

Dan is er een band, een oude band van tijden voorheen. Niet dat hij dat wist, zij wel..maar ze zei niets, was stil en voelde, dacht, ervoer zoveel dat zij niet durfde te zeggen.

Zij was niet helemaal zichzelf, kon niet alles zeggen, wel vragen, en hij?

Hij wist het ook niet, wat hij hiermee aan moest.

Zij had een wens, hij wist dit. Maar geloofde dit niet. Geloofde niet in haar woorden, zo zij ook bij hem niet geloofde in zijn woorden. De kans was groot dat één van beiden zou afhaken, het was immers maar cyberspace!

Dus wilde zij weten, beseffen, dan zou zij moeten uitvinden wie hij werkelijk was.
Was hij werkelijk die man die hij zei te zijn? Was zij voor hem werkelijk wie zij beantwoorde?

Hoe bouwt een mens vertrouwen op in elkaar? Door te ervaren, te begrijpen, te beseffen dat een mens menselijk is en niets meer en niets minder.

Zij wachtte op zijn ultieme antwoord, en hij was er nog niet aan toe. Nog te weinig, hongerig las hij haar woorden, haar speelsheid nam hij in zich op, hoe kon een vrouw zo zijn als zij? Dat ging zijn voorstellingsvermogen te boven, en zij dacht hetzelfde over hem als hij, was, wie zij voelde dat hij was!

Maar uit veel en ook niets bleek weinig te bouwen, drijfzand. In de geest, weten en niet weten en toch voelen en weten.

Zij had een gedachte, hem bezig houden, hem vasthouden om zo tot een weten te mogen komen, hij zal toch niet?

Weer weggaan? Of toch? Angst vervulde haar, wachtend elke dag, op zijn woorden om iets te herkennen, al was het een kruimel…een klein deeltje van die ander.

Dan was het genoeg. Dan was zij weer blij, en voelde ze een geluk stromen door haar ziel.

Als een vlinder die eindelijk de zon in mag gaan, na het ontpoppen.

En hij, ontweek zorgvuldig en handig alles wat zij vroeg, antwoordde vaag, zei dingen die alles ontkenden wat zij voorheen zorgvuldig opsloeg in haar gevoelige geest.

Soms wilde ze stoppen met dit spel. Met dit niet wel, wel niet spel.

Maar ze wist het toch zeker?
Hij was die ander!

En toch, zei hij van niet.

Twijfels overheersten elke dag, maandenlang, en zij was bang hem weer te verliezen!

En hij..wist nog niets zeker, beiden leefden op een onzekere basis ipv eerlijkheid.

Elke dag vertelde zij verhalen over het leven, haar leven, haar gevoel, en hij vertelde mondjes mate over het zijn!

De hoop kwam en vervloog weer…elke dag, weer die hoop op die ene hint.

Die niet kwam, en toch ook weer wel alsof hij haar aanvoelde, alsof hij in haar kon kijken met zijn ziel.

En dat was toch niet zoals die ander, zou zijn of wel?

Ze genoten ervan om met elkaar te spreken via getypte woorden, lettertjes vanaf het toetsenbord.

Zij hield hem vast en hij voelde zich ergens gevangen in haar zieleroerselen.

Zij wilde antwoorden, en hij wilde weten, wie waren zij?

Onontdekt waren beiden op weg naar de afgrond of naar het geluk?
Wie kon het zeggen?

Twee menselijke wezens zo gelijk aan elkaar. Daarvan was er toch maar één zo wist zij…hij wist dit nog niet immers?

Die ander.

Elke avond vertelde zij door, en verder hij raakte in haar ban, haar woorden raakten zijn ziel op een wijze waarop niemand, hoewel niemand?

Maar nee dit ging zo diep, hij begreep ze. Letterlijk begreep hij ze. Onwaarschijnlijk was dit, dat er een mens was ergens op deze wereld, en toch was het zo.

Hij dook weg, vanuit barricades, ver weg, de kans bestond dat hij weg rende voor altijd, van dat wat, hij niet wilde erkennen. Dat er meer bestond dan dat was altijd herkenbaar was geweest in het leven.

Sprookjes bestonden namelijk niet toch?

Zij vertelde maar door, nachten lang, verhalen,….allen waar gebeurd, en hij luisterde,..

duizend en een nacht en toen..

Kon hij niet meer zonder haar verdergaan in deze wereld, in dit leven. Een vrouw die zoveel kon vertellen was als een diamant in het leven, als schoonheid vervaagd en liefde verloren gewaand wordt, in hoeverre kan een mens dan nog afstand nemen van dat wat wel puur is?

Welk een verstandig mens loopt dan nog weg?

Na duizend en een nacht verhalen lezen, woorden schrijvend, elkaar in de waan latend.

Welk een oprecht verlangen schuilt hierin?

　

Heeft de mens duizend en één nacht nodig om tot waarheid te komen?

Zoveel jaren, verloren voor wat?

Om welk een reden, als men de draak steekt met gevoelens, een weten, een God die antwoord!

De kosmos die spreekt. In hoeverre..kan men dan nog spreken van liefde?

En zij wisten beter dan dit.

omdat hun ziel nml zo gevormd was in de loop der jaren en zij hun intense kwetsbaarheid enkel konden tonen op deze wijze.

In wantrouwen, het vertrouwen winnend.

Een hart, dat een ander hart raakt vanuit de diepten.

Meer is er niet nml. Meer is er dus niet.

En die wetenschap, is meer dan genoeg. Namelijk het ervaren dat gevoelens altijd, duizend maal en een keer, beter zijn dan wantrouwen, en gedachten en dromen, die niet de waarheid zochten, en toch komen dromen soms uit.

Soms wel.

Maar duizend en een nacht, verworden soms tot, bijna 4000 dagen..

Welk een geduld schuilt er in liefde?

Als je weet dat liefde gewoonweg is.

En geen moeten kent, geen wens, enkel hoop!

AngelWings